یه تصوری وجود داره که اگر کسی در قبال رفتار یا حرف نا به جا (و حتی به جا اما ناخوشایند برای طرف مقابل) عذرخواهی کنه آدم ضعیف و مهرطلبی هست و قصد داره همه را راضی نگه داره. ولی من با این طرز فکر موافق نیستم به نظرم اتفاقا این از قدرت شخص هست که اشتباهش را بپذیره و این از شهامت و اعتماد به نفس و مهرورزی (نه مهرطلبی) مناسبش هست که میتونه از فردی که حس میکنه ناراحت کرده معذرت بخواد!
اما راضی نگه داشتن همه !!! با این قسمت از ماجرای عذرخواهی موافقم اما نه به معنای منفی اون. مثلا شخص حس کرده طرفش حساس هست و حرفش باعث دل شکسته شدن اون شده ، حرفی هم که زده حرف بی ربطی نبوده اما بازم ازون شخص عذر بخواد به نظرم این کار به اخلاق مداری نزدیک هست و فکر نمی‌کنم دین هم جز این بگه حالا چرا ما دوست دارین از نفسمون پیروی کنیم و بگیم ناراحت شد که شد .منتظر شد که شد. امانتش خراب شد که شد . شد که شد؟ پس دل آدم ها چی میشه ؟
چقدر وقتی حس کردیم یه نفر از ما رنجیده تو ذهنمون گفتیم : خب می خواست ناراحت نشه من که چیزی نگفتم؟!
درباره این سایت